شاهزاده هری فاش کرد که برای کنار آمدن با وضعیت روحی بدی که در پی از دست مادرش، دایانا، شاهدخت ولز، به آن دچار شد، به الکل و مواد مخدر پناه برده بود.

دوک ساسکس در مجموعه تلویزیونی مستند جدید خود با اپرا وینفری با موضوع سلامت روان با عنوان «منی که نمی‌توانی ببینی»، در مورد مشکلات خود و این که چگونه با آن‌ها کنار آمد، صحبت کرده است.

در قسمت اول این مجموعه، هری با مجری مشهور آمریکایی در مورد سال‌های پس از ۱۹۹۷، سال مرگ شاهدخت ولز در پاریس، صحبت کرد. هری، که در زمان مرگ مادرش ۱۲ سال داشت، گفت: «حاضر بودم مشروب بخورم، حاضر بودم مواد مصرف کنم، حاضر بودم هر کاری بکنم تا آن حسی که داشتم کمی ضعیفتر شود. اما کم‌کم متوجه شدم درست است که از دوشنبه تا جمعه مشروب نمی‌خورم، اما جمعه یا شنبه شب به اندازه کل هفته می‌نوشم.»

هری گفت که دریافته بود از سر لذت مشروب نمی‌خورد: «داشتم سعی می‌کردم چیزی را پنهان کنم… و اصلا به این موضوع واقف نبودم.»

این شاهزاده ۳۶ ساله، که اکنون با همسرش مگان مارکل و پسرشان آرچی در کالیفرنیا زندگی می‌کند‌، می‌گوید که مغزش به او گفته است: «در بد مخمصه‌ای افتاده‌ام.»

دوک ساسکس بین سنین بین ۲۸ تا ۳۲ سالگی خود را «کابوس» توصیف کرد و گفت: «هر بار سوار ماشین شدم و هر بار دوربین دیدم، هول می‌کردم. ناگهان خیس عرق می‌شدم. احساس می‌کردم دمای بدنم دو یا سه درجه بیشتر از بقیه حاضران در اتاق است. به خودم می‌گفتم صورتم مثل لبو قرمز شده و همه می‌بینند چه احساسی دارم اما هیچ‌کس نمی‌فهمید چرا و این خجالت‌آور بود.»

او در قسمت‌های بعدی گفت که سرانجام به توصیه همسرش، برای درمان اضطراب و هجوم حس وحشت‌زدگی، درخواست کمک کرده است.

شاهزاده هری و مگان مارکل،  آخر بار پس از جدایی از خانواده سلطنتی در مصاحبه‌ای جنجالی با اپرا وینفری، بر صفحه‌های نمایش ظاهر شدند. آن‌ها در آن گفت‌وگوی ۹۰ دقیقه‌ای و جنجال‌برانگیز، اظهار داشتند که مگان، وقتی در بریتانیا به عنوان یکی از اعضای خانواده سلطنتی زندگی می‌کرد، افکار خودکشی در سر می‌پرورانده است.

کاخ باکینگهام در پاسخ به آن مصاحبه بیانیه‌ای صادر کرد و گفت: «تمام خانواده از فهمیدن این‌ که سال‌های آخر تا چه اندازه برای هری و مگان دشوار بوده است، ناراحت شده‌اند. مسائل مطرح شده، به‌ ویژه در مورد نژاد، نگران‌کننده هستند. گرچه ممکن است یادآوری برخی از خاطرات متفاوت باشد، اما این چنین مسائلی بسیار جدی گرفته می‌شوند و به طور خصوصی با اعضای خانواده مطرح خواهند شد.»